ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Aυτές τις μέρες εκθέτει ο φωτογράφος Δημήτρης   Σούλας την δουλειά του, έργο μιας ολόκληρης ζωής, στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης. Στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής της Γερμανίας του Βίλλυ Μπράντ, του ’68 και της πολιτικής κινητοποίησης, των φοιτητικών κινημάτων και βεβαίως της real politik-ost politik.

Αλλά δεν θα επιμείνω σ’ αυτά. Περάσανε πλέον. Άλλο είναι το θέμα μου κι’ ας πέρασε κι’ αυτό αλλά δεν έσβησε. Και ποιό είναι αυτό? Μα να βρεθεί μπροστά μας, σαν  σε μια ζωντανή στιγμή ανάγλυφη του χαρακτήρα του, ο χαμένος μας φίλος. Ο τόσο αγαπητός, τρυφερός, ερωτικός και άπλετα γενναιόδωρος. Ο Γιάννης Κυριακίδης.

Η φωτογραφία, ενσταντανέ στον Σταθμό του Μονάχου, είναι ίσως εντέχνως «στημένη», γιατί ο Γιάννης ήταν γνωστός στη Βαυαρική πρωτεύουσα. Ηθοποιός μεγάλου ταλέντου και οργανωτής της θεατρικής σκηνής των Ελλήνων εργατών του Μονάχου, αλλά και συνεργάτης της Βαυαρικής τηλεόρασης. Ήταν τότε που λόγω της χούντας, αναγκάστηκε να εκπατριστεί μαζί με τον αδελφό του τον Νίκο. Επίσης καλό ηθοποιό. Είχαν και ένα μπαρ-στέκι όπου σύχναζε και ο μακαρίτης ο Παύλος Μπακογιάννης.

Στην Ελλάδα έπαιξε με διάφορα θεατρικά σχήματα, συνεργαζόμενος με γνωστούς σκηνοθέτες. Τον θυμάμαι με τον  Λιβαθυνό στην Πάτρα σε έργο του Ευγένιου Ροστάν, έπαιξε Τσέχωφ στο θέατρο «ΑΜΟΡΕ», επίσης στο «Από Μηχανής Θέατρο» και για αρκετά χρόνια συνεργάτης του ΚΘΒΕ.  Οι ρόλοι του δεν ήσαν πρωταγωνιστικοί, με την κλασσική έννοια, αλλά κυριαρχούσε πάντα. Όπως κυριαρχούσε στην παρέα, στο κρασί και στον έρωτα. Την τελευταία φορά που τον είδα σε παράσταση ήταν στο έργο του Ο’ Νηλ, «Όχι άλλα δάκρυα για την Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Βουτσινά. Ήταν Παρασκευή ενός χειμωνιάτικου μήνα. Τρεις μέρες μετά, Δευτέρα – αργία των θεάτρων – σε βραδινή έξοδο, το αυτοκίνητο έχασε την πορεία του και έπεσε σε ένα  αποστραγγιστικό κανάλι στην Χαλάστρα. Πνίγηκε. Μαζί του και η αγαπητή Ελευθερία. 

Ο κοινός μας φίλος Γρηγόρης Μπιλίτσας, που πάντα, κουβαλώντας χαρτί και στυλό, συνέτασσε τις σκέψεις του (αλλά και τις δικές μας) σε έμμετρο λόγο, του αφιέρωσε αυτό :

 ΠΟΥ ΠΑΣ;

Θαρρείς και πως απόκτησε

Ο ήλιος περιβόλι

Κι’ έβαλε κρύσταλλα θαμπά

Το χάρο να ‘μποδίσει

Που πας;

Παιδί με τις παράξενες

Ονείρων συλλογές

Θα μπει σε λίγο η άνοιξη

Να σκιάξει τα σκοτάδια

Που πας;

Σ’ αλκυονίδες μέρες του Γενάρη

Σε νύχτες από φώσφορο;

Που πας;

Παιδί μιας ατραγούδιστης

Άγραφτης τραγωδίας;

Μετρώντας του ορίζοντα

      Το μπόϊ με λαχτάρα

Με κείνη εκεί την ξέθωρη

Μεζούρα του Άγιου Ήλιου;

 

Τώρα ποιός χρόνος ανυπόδητος

Σαν ποιός καιρός αλήτης

Θα βάλει σύνορα στο φως

Πλάστιγγα στις βροχούλες;

Μην πεις πως ό,τι χάθηκε

Έπρεπε να χαθεί

Πως για να ζήσει το σκοτάδι

Τρώει του ήλιου τα παιδιά

Πως είναι ο έρωτας σημάδι

Για το παιχνίδι των τρελών

Πως μένει πάντα στο σταθμό

Μόνος και περιμένει.