Και ήταν απέραντη η αμμουδιά μπροστά μας
Ήσουν κι’ εσύ με το απέραντο χαμόγελο
Στην άμμο κοιμηθήκαμε εκείνο το βράδυ
Τώρα μου ‘ρχεται στο νου, η στιγμή που ανταμώσαμε
για πρώτη φορά στις σκάλες.
Κάτω από τ’ απλωμένα σεντόνια
που άδειαζαν στον αέρα τους ψίθυρους της νύχτας
Με το θρόισμα των ρούχων
Και τον στεναγμό ολοκλήρωσης των ονείρων
Αγνώστων Σωμάτων
Πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα
Μετά, φτιάξαμε τον κύκλο που μας προστάτευε
Από βασκανίες και άδεια λόγια.
Στην σκάλα πέρα σύντομα ν’ανεβούμε
Μες στους λειμώνες της ακτής για να κρυφτούμε
(Αυτά όλα τότε. Έναν Αύγουστο του 196...και κάτι)
Υ.Γ. Οι photo είναι του SATANASSO
6 σχόλια:
Ωραίο το post και οι photo αν και λίγο μελαγχολικές...Η Άνοιξη κάνει τα μαγικά της υποθέτω :-)
Άνοιξη, αναμνήσεις, χαρμολύπη, (ο Απρίλης είναι σκληρός), ξαλάφρωμα εξομολογήσεων και χρόνος αποτύπωμα σε αρνητικό φίλμ.
Όμορφα! Όλα πολύ ωραία!!!
χαρμολύπη...
ίσως η πιο γλυκιά και οικεία μυρωδιά των αναμνήσεων...
καλησπερα!
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ.... ΥΠΟΘΕΤΩ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ........... ΣΥΓΚΙΝΕΙ.... ..ΩΡΑΙΟ!!! ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ τον την αα ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΟΧΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΔΩ Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΣΥΓΚΙΝΕΙ!!!
ΜΠΡΑΒΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!
π.κ. stardustia ανώνυμε, με τόσο νταβαντούρι για την επέτειο του Μάη του 68 είπα κι¨εγώ να θυμηθώ κάτι όμορφο εκείνου του χρόνου. Τον Μάη εκείνον τον έζησα σαν φοιτητής στην Φλωρεντία.
Υ.Γ. Και μια μικρή αλλά και σημαντική είδηση από εκείνον τον καιρό, για όσους από αυτούς που με διαβάζουν, με ξέρουν και συμπλεύσαμε μαζί εκείνες τις εποχές. Ο capo των κινητοποιήσεων και της δράσης της τότε εξωβουλευτικής αριστεράς, ο Michelangelo Caponetto πέθανε πριν 15 μέρες. Από καρκίνο. Μάη μήνα του 2008. Ας τον θυμόμαστε Σοφία, Φώτη, Βασίλη, και άλλοι συμφοιτητές του 1968.
Δημοσίευση σχολίου