Είναι η ασυγχώρετη αδιαφορία για το περιβάλλον το οποίο καταναλώνουμε με την ίδια άνεση τσαλακωμένης εφημερίδας που πετιέται μετά την ανάγνωση, (και σίγουρα δεν καταλήγει στην ανακύκλωση).
Μια βόλτα την Κυριακή 26/8 από την Κασσανδρεία Χαλκιδικής μέχρι το Σάνη, διασχίζοντας το πευκοδάσος, η ομορφιά των πεύκων αναιρείται από το θέαμα εγκατάλειψης από αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την φύλαξη και συντήρησή του. Και αυτά ένα χρόνο μετά την φρικτή εμπειρία του αφανισμού ενός μεγάλου μέρους του δρυμού της νοτιοδυτικής Χαλκιδικής. Και την ίδια στιγμή που η Πελοπόννησος φλεγόταν οδηγούμενη στον αφανισμό, κανένας δεν έχει φροντίσει να καθαρίσει το δάσος που απέμεινε στην δυτική πλευρά της χερσονήσου από τα ξερά κλαδιά, τις σορούς από πευκοβελόνες στις άκρες του δρόμου και τα ξεραμένα δένδρα. Να προσθέσω και το μόνιμο πανελλήνιο, πλέον, στολίδι κάθε δρυμού, χαράδρας ή πάρκου, τους σάκους με τα πεταμένα σκουπίδια. Τα ίδια παρατήρησα και πέρσι το καλοκαίρι στην Θάσο, όπου πορευόμενος από τον Ποτό προς τις Αλυκές οι συσσώρευση από τις πευκοβελόνες στα όρια τις ασφάλτου, έφτανε τα 30 εκατοστά ύψος. Ότι πρέπει για τσιγάρο απαθούς ή αφηρημένου οδηγού.
Ούτε ένα ευρώ, από τα εγκεκριμένα 33 εκατομμύρια ευρώ, δεν έχει απορροφηθεί από το Ταμείο Συνοχής της Ε.Ε. για την «προστασία των δασών» από το έτος 2000 έως σήμερα. Μπράβο στα σαΐνια που αλληλοκατηγορούνται σήμερα για ανεπάρκεια και δόλο.
Και για να έρθω κοντά, εδώ στα δικά μας, της Θεσσαλονίκης, για το περιαστικό δάσος του «Σεϊχ Σου» υπάρχουν στα αζήτητα 9 εκατ. ευρώ, αλλά η απορρόφηση προκύπτει μηδενική. Εφ’ όσον οι εντεταλμένοι από το νόμο και με τις ψήφους μας, παριστάνουν τους διαχειριστές, της εξουσίας που τους δώσαμε, χωρίς όμως να την ασκούν σωστά, το ερώτημα είναι αν είναι ανεπαρκείς ή πονηροί. Οι πιέσεις διεκδικητών για ανοικοδόμηση προηγούνται της φωτιάς του 1997. Η Ξυροτύρη το ξέρει και το πάλεψε .
Καμιά φορά απλές παρατηρήσεις δείχνουν εύγλωττα τον βαθμό ανεπάρκειας ή άλλως την πολιτική υποβάθμισης και απαξίωσης του πράσινου, που βιώνουμε.
Διασχίζω σχεδόν καθημερινά το τμήμα του δρόμου του Σεϊχ Σου που από τον Άγιο Παύλο οδηγεί στην οδό Αγαθουπόλεως των 40 Εκκλησιών. Το 2003 στην κατηφόρα μετά την διασταύρωση για περιφερειακή και 40 Εκκλησιές, στο 50 μέτρα προς την Αγαθουπόλεως, κάθε μέρα κάποιοι ρίχνανε μπάζα και αντικείμενα. Αποτέλεσμα, το 1 μέτρο απόστασης από την άσφαλτο στο πρανές της ρεματιάς σε δύο χρόνια είχε φτάσει τα 5 μέτρα. Ο δρόμος έχει διαρκή κυκλοφορία όλο σχεδόν το 24ωρο. Από εκεί δεν πέρασαν ποτέ κανένας δήμαρχος, εισαγγελέας, αστυνομικός, δασάρχης, βουλευτής και άλλοι; Μάλλον προσεκτικοί στην οδήγηση, κοιτούσαν με αυστηρή προσήλωση την ευθεία μπροστά τους χωρίς πλάγια βλέμματα και δεν είδαν.
Στη συνέχεια τον τρίτο χρόνο κάποια συνεργεία έκαναν κάποιες εργασίες, ίσως καθαρισμού ευρύτερα στην περιοχή αυτή, αλλά αυτή την συσσώρευση από μπάζα, ντουλάπια, μπιντέδες, καναπέδες και άλλα δεν την καθάρισαν. Έριξαν χώμα από πάνω και τα κάλυψαν. Όπως η καλή νοικοκυρά. Τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Έβαλαν και ένα ξύλινο καγκελάκι και ησύχασαν. Στην επόμενη χρονική περίοδο, μέχρι σήμερα η δραστηριότητα δημιουργίας de facto χωματερής στο περιβάλλον του Θεάτρου Δάσους και του Ζωολογικού Κήπου συνεχίζεται με επιμέλεια. Μια βόλτα κοντά στα πρανή του δρόμου αποκαλύπτει όλο το οικολογικό μας μεγαλείο.
